Bir lise öğretmeni bir gün derste öğrencilerine bir teklifte bulunur; "Bir hayat deneyimine katılmak ister misiniz?" Öğrenciler tereddütsüz kabul ederler. "O zaman bundan sonra ne dersem yapacağınıza söz verin. Şimdi yarın ki ödevinize hazır olun. Yarın hepiniz birer plastik torba ve 5'er kilo patates getireceksiniz." Öğrenciler bu işten pek birşey anlamamışlardır. Ama ertesi sabah hepsinin sıralarında patatesler ve torbalar hazırdır. Kendisine meraklı gözlerle bakan öğrencilerine şöyle der öğetmen: "Şimdi, bugüne dek affetmeyi reddettiğiniz her kişi için bir patates alın. O kişinin adını o patatesin üzerine yazıp torbanın içine koyun." Bazı öğrenciler torbalarına üçer beşer tane patates koyarken bazılarının toprbaları neredeyse ağzına kadar dolmuştur. Öğretmen, kendisine "Peki şimdi ne olacak?" der gibi bakan öğrencilere ikinci açıklamasını yapar: "Bir hafta boyunca nereye giderseniz gidin bu torbaları yanınızda taşıyacaksınız. Yattığınız yatakta, bindiğiniz otobüste, okuldayken sıranızın üstünde, hep yanınızda olacaklar. Aradan bir hafta geçmiştir. Hocaları sınıfa girer girmez, denileni yapmış olan öğenciler şikayete başlarlar:
"Hocam, bu kadar ağır torbayı heryere taşımak çok zor."
"Hocam, patatesler kokmaya başladı. Vallahi insanlar tuhaf bakıyorlar bana artık. Hem sıkıldık, hem yorulduk."
Öğretmen gülümseyerek öğrencilerine şu dersi verir: " Görüyorsunuz ki, affetmeyerek asıl kendimizi cezalandırıyoruz. Kendimizi ruhumuzda ağır yükler taşımaya mahkum ediyoruz. Affetmeyi karşımızdaki kişiye yaptığımız bir iyilik olarak düşünüyoruz. Halbuki affetmek en başta kendimize yaptığımız bir iyiliktir."
Hikayemiz burada son bulurken bir kişisel gelişim uzmanı olarak sizin de yaşamınızda kendiniz başta olmak üzere affedemediğimiz kişiler ya da hikayeler varsa bir an evvel affetmenizi ve kendinizi özgürleştirmenizi temenni ederim.
Sevgiyle ve ışıkla kalın.